Priboj je općina smještena na sjeverozapadu Sandžaka. Kroz Priboj prolaze važni regionalni putevi ka Podgorici i Sarajevu, kao i pruga Beograd – Bar. Zbog blizine stranih tržišta, dobre transportne i telekomunikacione mreže, prirodnih resursa i kvalifikovane radne snage, općina Priboj je vrlo povoljno područje za potencijalne investitore. Klima je umjereno kontinentalna iako je Priboj izrazito planinskog karaktera: najniža nadmorska visina je 387 m kod Fabrike „Faspini“, a najviša 1486 m – Obar – Javorje.
Na površini od 552 km² živi oko 30.377 stanovnika. Hidrografsku kičmu općine Priboj predstavljaju rijeke Lim i Uvac, sa Potpećkim jezerom. Manje desne pritoke Lima na tom dijelu su rijeke Kratovska, Jarmovačka, Goduška i Rabrenovačka, kao i rijeka Uvac koja uokviruje granicu općine sa sjeverne strane. Levi dio sliva formira rijeka Poblaćenica, sa pritokama – Ljutina, Kasidolska, Bučevska, Sućeska, Gložanska, Žinska, Sočica, Babotina, Kaluđerovska rijeka, Šalipurska rijeka – koje dreniraju padine Pobijenika, Javorja, Zabrđa. Rijeka Uvac teče sjevernom granicom općine.Najpoznatije izvorište je ono na kome je podignuta Stara Banja na 530 mnm. Sa jednim bazenom, čiji izvor daje u sekundi 43 litara vode, temperatura je 37˚C. Nad slabijim izvorom izgrađena su tri bazena Nove Banje kapaciteta 15 litara u sekundi sa temperaturom vode 36,5˚C. Izdašnost svih ljekovitih izvora prelazi 80 litara u sekundi. Voda je bez mirisa i ukusa, akratoterma, a po hemijskom sustavu slabo radioaktivna, indiferentna horneotermazemno-alkalnog tipa. Ljekovita voda se pije, ali se više koristi za kupanje
Zvanični pisani izvori daju podatke o naseobini Priboj od početka 15. vijeka, ali se sa sigurnošću može tvrditi da je utvrđeni grad Jagat na Malom Biću zidan u 13. ili 14. vijeku. U 13. vijeku se prvi put spominje i Župa Dabar čije je sjedište bilo u Banji. Banju kao utvrđeno naselje i napredan grad pominje arapski geograf, El Idriz Abdulah davne 1153. Pod osmansku upravu Priboj dolazi između 1459. i 1463. godine, kada se prvi put u osmanskim izvorima i spominje. Pod vlašću Osmanskog carstva ostao je sve do 1912. Za vrijeme turske uprave Priboj pripada, privremeno, raznim kadilucima, srezovima, u Višegradu, Čajniču, Novoj Varoši, Prijepolju i Pljevljima, a povremeno je bivao i samostalan.
Između dva svjetska rata Priboj se razvija vrlo sporo, izuzev trgovine i zanastva. Početak Drugog svjetskog rata Priboj je dočekao bez industrijskih preduzeća, ali njegov kraj označio je novi početak i ubrzanu industrijalizaciju. Pored industrije, razvija se trgovina, ugostiteljstvo, građevinarstvo i druge uslužne djelatnosti. Mlinsko preduzeće „12. januar“, drvno-industrijsko preduzeće „Lim“ , ugostiteljsko preduzeće „Bić“, komunalno preduzeće „Usluga“ , industrijska konfekcija INKOP, saobraćajno preduzeće „Raketa“, industrija „Poliester“, građevinsko preduzeće „Izgradnja“, fabrika sintetičkih smola „EPOXID“, a naročito fabrika automobila FAP usmjeravali su razvoj Priboja. Samo 5 km od centra grada je Pribojska Banja poznata po ljekovitosti termomineralnih izvora, i manastir Sv. Nikola iz 12. vijeka. U centru Starog Priboja je Hasan-agina džamija, sagrađena 1758. godine, kao i Zavičajni muzej u kome se čuvaju, izučavaju i prezentuju umjetničko-historijska djela i kulturna baština Priboja. Dah starih vremena i upoznavanje s tradicijom ovog područja se može osjetiti u etno kući (kući Jevđevića) u Starom Priboju. Priboj je općina bogatog kulturnog života, poznata po Limskim večerima poezije, Međurepubličkom festivalu dječijeg dramskog stvaralaštva. Priboj je i grad sporta, grad u kome se njeguje sportski duh. Poseban doživljaj je splavaranjeLimom koje se organizuje svake godine od maja do oktobra.
Vjekovno prisustvo Osmanske imperije obojilo je ovaj prostor multikulturalnošću, ostavljajući brojne spomenike islamske kulture: džamije, mezare i šedrvane. U samom centru Nove Varoši nalazi se jedina džamija koja je podignuta u periodu između 1887. i 1894. godine, a reprezentativni objekat islamske arhitekture je zgrada turske Kajmakamije, građena krajem 19. i početkom 20. vijeka. Raskošna i moderna, u islamskom stilu, predstavlja rijetku građevinu osmanske građanske epohe. Muzejska zavičajna zbirka prati vrijeme od neolita do kraja Prvog svjetskog rata i raspoređena je u 4 odjeljenja: arheološko, etnološko, historijsko odjeljenje i odjeljenje historije umjetnosti. Objekat je građen u preplitanju tradicionalnog islamskog i modernog evropskog arhitektonskog stila, pa ostavlja utisak prijatne skladnosti, ljepote i dominacije u odnosu na druge građevine u čaršiji onog vremena, a i danas. U njoj su tada bile smještene mnoge osmanske ustanove, sresko načelstvo, osmanski sud, osmanski sreski javni tužilac, te poreska uprava. Nova Varoš je historijski zaslužna i zbog svoje ulogeza vrijeme Drugog svjetskog rata kada se narod ovog kraja svrstao se u velikom broju u partizanske jedinice odnosno u Treću proletersku sandžačku udarnu brigadu. Tokom rata Nova Varoš je bila pod upravom Zemaljskog antifašističkog vijeća narodnog oslobođenja Sandžaka, a tokom 1944. godine je bila i centar u kojoj su se nalazili svi najvažniji vojni organi i organi narodne vlasti Sandžaka.
